Qış ayları idi. Kiprdə hava artıq soyumuşdu. Həmin gün tanışımla (azərbaycanlı tələbələrdən biri) birlikdə idik. İkimizdə çox acmışdıq. Amma heç birimizin cibində yemək yeməyə pulumuz yox idi. Sən demə, bizi həmin günü aclıq birləşdirib. Açığı pulumuzun bitdiyi barəsində evdəkiləri məlumatandırmadığımız üçün bu duruma gəlmişdik. Buna da səbəb hər ikimizin də bir neçə günə evdən pulun gələcəyi barədə xəbərdar olmağımız idi. Bu baxımdan evdəkiləri sıxışdırmaq istəmirdik. Səbəblərdən digəri isə tələbəliyin dadını çıxartmaq, çətinliklərə tab gətirib-gətirməməyimizi bilmək fikirində olmağımız idi. Doğrusu pulun göndərilcəyini, “Pulun var? sualına: var, narahat olma” cavabını verdikdə anlamışdıq. Çünkü bu cavabın qarşılığında “Narahat deyiləm, sənin belə demənə baxmayaraq onsuzda 1-2 günə sənə pul köçürməliyəm” deyilmişdi. Haşiəyə çıxıb söyləyim ki, həmişə belə deyiləndə pul 1-2 gün ərzində göndərilib. O üzdən pulumuzun olacağına əmin idik. Amma 1-2 günlük yemək yeməyimiz üçün də pulumuz yox idi. 

Aclıqdan çıxmaq üçün ya buradakı tanışlarımızdan yardım istəməli (bir neçə günlük borc almalı), ya da ki, başqa bir çıxış yolu tapmağımız lazım idi.

Çətinliklərə üzləşib, həyat təcrübəsi toplamaq istədiyimizdən asan yola qaçmaq istəmirdik. Halbuki çox insana vaxtilə əlimizi uzatdığımız üçün, əlimizin geri çəkilməyəcəyindən əmin idik.

Həyat təcrübəsi qazanıb başqalarından fərqlənməmiz üçün başımızın daşdan-daşa dəyməsinə hazır idik. Bu səbəbdən başqasından borc almaq (heç bunu sevmirik) fikirindən daşındıq.

Öncə aclığa dözmək üçün çayla keçinmək qərarına gəldik. Yuxumuz gəlmədiyi üçün də yatıb aclığın ömrünü qısalda bilmirdik. Aclığa qarşı dözümsüzlüyümüzü görüb, kafelərin birində çalışmaq qərarına gəldik.

Bu məqsədlə yaxınlıqdakı kafelərin birinə yollandıq. Üz tutduğumuz kafenin sahibini soraqlaşıb tapdıq, ona işləmək istədiyimizi bildirdik və özümüzü inandırmağa çalışdıq. Bu kafedə tələbələrə yönəlik yalnız bir işin olduğunu öncədən bilirdik. Bu işdə ondan ibarətdir ki, çoxmərtəbəli binaların evlərinə braşürlər paylayırsan. Həmçinin onu da bilirdik ki, 1 saatlıq işimizin sonunda (bu müddətdə 1000 ədəd braşür paylayırsan) 50 TL pul və yeməklə təmin olunacağıq.

Kafenin sahibinə özümüzü inandırdığımız üçün o bizimlə 1 saatlıq işləməyə qərar verdi. Biz bundan çox sevindik. Amma sevincimiz qısa oldu. Çünkü onun bizə tərəzidə çəkib verdiyi 2000 ədəd braşürü (hərəmizə min ədəd braşür düşür. 2000 ədəd braşürün neçə kq olduğunu bildikləri üçün tərəzidə çəkirlər) söylədiyi yerdə paylamaq üçün 30 dəqiqəlik piyada yol qət etməliydik. Bizi qeyri-ciddi qəbul edər deyə, ac olmağımız və cibimizdə pulun olmadığı barəsində kafe sahibini məlumatlandırmadıq.

Nəhayət ac və susuz, yorğun halda söylənilən yerə yetişdik. Yorğun olsaq da, braşürləri dağıdıb bitirdik və kafe sahibinin yanına - geri döndük. O öncə bizə yemək yeməyi təklif etdi və biz də təbbi ki, razılaşdıq. Yeməyi ləzzətlə yeyib bitirdikdən sonra yenidən onun yanına gəldik. O cibindən 15 TL pul çıxarıb bizə verdi və əlavə etdi ki, aranızda bölüşərsiniz.

Bundan qəzəblənsək də özümüzü ələ alaraq ona “siz  100 TL verməlisiniz, amma 15 TL vermisiniz. Bəs qalanı?” sualını verdik. O isə bu cümlənin qarşısında daha da qəzəbləndi və üstümüzə bağırdı: “Rədd olub, gedin. bir də sizi burada görməyim”. Biz isə “haqqımızı almadan hara gedək? Sən bilirdin biz ac idik, ehtiyacdan gəlib çalışdıq ki, pul qazanaq və yemək yeyək. Sən isə belə edirsən. Ağ saçlarına yaraşır? Övladının belə hadisəylə üzləşdiyini eşitdikdə nə edərdin. İnsafın yoxdur... ”  cümləmizi kəsib, “sizə dedim cəhənnəm olub gedin, yoxsa başınızı qril kimi bişirirəm”-deyə bizi qovdu...

Mundar sifətini görməmək üçün həmin yerdən uzaqlaşmağı qərarlaşdırdıq. Qətiyyən bu ondan qorxduğumuzdan qaynaqlanmırdı. Sadəcə düşündük ki, kimsəyə belə edən mütləq ALLAH tərəfindən ağır cəzalanacaqdır. Yemək yediyimizə şükür edib, onunla uğraşmaq istəmədik.

Başqa tələbələrin bu hadisə ilə üzləşməməsi üçün o şərəfsizi polisə vermək qərarına gəlsək də, adımızın polis dəftərinə düşməsini istəmədiyimizdən fikirimizdən daşındıq və ALLAHın onunla özü bildiyi kimi hərəkət etməsinə dua etdik...

Ümidimizi nə üzür, nə də ki özümüzü sındırmırdıq. ALLAH öz bəndələrini sevir və onları darda qoymaz deyib, verdiyi pulu belə almadan yola davam etdik.

Həmin günün sabahsı Kiprə gələn bir millət vəkili bizi düşdüyümüz durumdan çıxartdı. Belə ki, millət vəkilinin təsadüfən verdiyi pul bizə çox kömək etdi... Və beləliklə ALLAH bizi darda qoymadı...

Artıq bir neçə həftədir bizə bu işgəncəni verən “kafe sahibi” artıq özü işgəncələrlə üzləşib. İşi getmədiyi üçün kafesi bağlanıb, bütün günü fəhlə paltarında orda burda gəzir... Bu olaya görə bir neçə dəfə bizdən üzür istəyib artıqlaması ilə pul təklif etsə də biz pulu qəbul etmədik. Demək ki, sonrakı peşmançılıq fayda verməz.

...Hər şeyə şükür edib yola davam etməlisən. Gedəcəyin yolda yorulsan, bu yolu getdiyin halda istədiyin yerdə olduğunu gözünün önünə gətirib yola davam etməlisən. İnadkar və çətinliklərə hazır olmalısan. Hər şeyin yaxşılığa doğru olduğunu düşünüb şükür etməyi  bacarmalısan ki, Uca Tanrı da səni mükafatlandırsın.