Bu şəbəkələrin bəzilərində ziyalılarımız, bəzilərində isə müxtəlif təqbəqələrdən insanlar oturur. O insanlardan biri də mən oldum. Hər zaman eşitdiyim sözlərin təsirindən qərara gəldim ki, mən də bu şəbəkələrlə əlaqə yaradım və kənardan onların özlərində görə bilmədiklərini görməyə çalışım. Açığı ilk günlər dəhşətə gəldim. Eşitdiklərimdən də betər hallara rast gəldim. İlk əvvəl öz adımla  - Gülsüm Əliyeva kimi profilimi yaratdım. Kim dostluq göndərdisə tərəddüdsüz qəbul etdim. Dostluğumda olanların sayı 240-ı keçdi. Birini də cavabsız qoymurdum. Yazılan sözlərə, verilən şərhlərə mən də qoşulurdum. 

Dostluq sözü çox ağırdır. Dostluğu əsl dost olmağı bacaran insanlar daha çox dərk edir. Onlar mənim dostlarım deyil, sadəcə olaraq bir neçə həftəlik “şəbəkə qonaqlarım” idilər. Dostluğuma daxil olanların arasında müəllim, mühəndis, polis, hərbçi, fəhlə və eləcə də başqa respublikaların vətəndaşları da var idi. Rusiya, Qazaxıstan, Ukrayna, İran və s. ölkə vətəndaşları da səhifəmə yol açmışdılar. Mən onların arasından ən çox sadə insanlara yer verirdim. Çünki yazılarında bir istilik, bir səmimiyyət var idi. 

Xalid adlı bir oğlanla tanış olmuşdum. Bir-birimizə o qədər isindik ki, mənə ana dedi, sonra titrək əlləri ilə bu sözləri yazdı: Anamı itirmişəm. Olar, mən sizə ana deyim? Bu kəlmələri eşitmək ürək ağrıdır. Cəlilabad rayonundan idi. Amma uzaq Sibirdə fəhlə işləyirdi. 

Bununla yanaşı virtual aləmdə oğlanların açıq səhifələrdə nalayiq soyüşlərinin şahidi oldum. Bir neçə nəfərə iradımı da bildirdim, səhflərini başa düşüb nalayiq hərəkətlərini yığışdırdılar. Ağzında siqaret və yaxud da başqa bir xoşagəlməz vəziyyətdə ortaya çıxan insanlar gördüm. Məni onlar bir o qədər incitmədi. Məni azərbaycanlı qızların çimərlik paltarlarında şəbəkələrdə oturması, evlərində oturub namusuna qiymət qoyub pula satılanlar incitdi. İyrəndim o şəbəkədən. Və o şəbəkəni bağlamaq qərarına gəldim. Bağladım, amma hələ mənə qaranlıq olan çox şeyləri oyrənə bilmədiyim üçün yenidən Gülsüm Adilqızı adı ilə yeni bir səhifə açdım.

O biri şəbəkədə görə bilmədiklərimi bu şəbəkədə gördüm. Bu şəbəkədə əvvəlkindən fərqli idim. Dostları seçim edib dostluğa alırdım. Bunların arasında bir hərbçi zabitlə tanış oldum. Profilinə yerləşdirdiyi fotolar, yazdığı şərhlər doğurdan da onun sağlam hərbçi olduğunu göstərirdi. Açığı o hərbçinin simasında Milli Ordu gözümdə dağa döndü. Savadı, zəkası, mərifəti o biri şəbəkədəki dostlarımdan fərqli idi. Açığını yazsam, mən onların nalayiq yazışmalarını başqa açıq səhifələrdə də görmüşdüm. Amma bu adamın yersiz və nalayiq hərəkətlərinə rast gəlmədim. Hətta o insan mənə bir çox məsləhətlər də verirdi. Onun dediklərinin gerçəkliyi doğrudan da özünü göstərirdi. 

Sonra profili dəyişib “Qarabağ 1988” yazdım. Oranı Çingiz Mustafayev, Ramil Səfərov, Mübariz İbrahimovun fotoları ilə bəzədim. Elə fotoları yüklədiyim andan bir neçə dəqiqə sonra qiymət cədvəlində verilən qiymətlərin sayı artmağa başladı. Qiymət cədvəli verilən səhifəni açdım, gözlərim doldu. Ruslar Ramilə, Mübarizə, Çingizə 5+ yazmışdılar. Hətta Ramilə ürək, öpüş şəkilləri göndərənlər də var idi. Bir daha Vətənimin qəhrəman oğulları ilə fəxr etdim. 

Deməli, əsl qəhrəmanlar təkcə öz Vətənində deyil, böyük dövlətlərdə də başqa millətlər tərəfindən sevilirlər. 

“Odnoklassnik” mənə nə verdi. Görmədiklərimi görmək, heç bir kitabda, qəzetdə oxumadıqlarımı oxumaq. Artıq belə bir qənaətə gəldim ki, boşanmaların ən yüksək faizinin səbəbi elə bu cür sosial şəbəkələrdir. 

Sosial şəbəkələrdə dost axtarmaq dəryanın dibində dürr axtarmaq qədər çətindir. Çox nadir hallarda bir nəfər yaxşısına rast gəlmək mümkündür. Onlar da bacardığı qədər gəncləri maarifləndirməyə çalışırlar. Qarşıma üç belə insan çıxdı. 25, 29, 37 yaşlarında hərbiçi zabitlər idilər. Üç zabit gözümdə ordunun qüdrətini daha da yüksəklərə qaldırdı. 

Gəlin nəinki ordumuzun, bütün respublikanın, dövlətin adını göylərə qaldıraq. Qarabağ harayını müzakirə edək. İşğal altında olmuş ərazilərin adlarını sosial şəbəkələrdə yayaq. Dostumuzu dost kimi, düşmənimizi düşmən kimi dünyaya tanıdaq. Yersiz danışıqlara yol verməyək.