Qarabağım, qəlblərdə qubar bağlamış dərdli bağım. Yolunda necə-neçə oğullar qurban getdi, amma yenə də əsirlikdəsən. Axı sənin sağalmaz yaranın məlhəmi nə zaman tapılacaq?! Yollara  baxmaqdan gözlərinin kökü saralıb. Xocalım 613 şəhidinə ağı deyib ağlayır. Taqəti də qalmayıb. Lənətə gəlmiş düşməni üzərində gəzdirə bilmir. Köksü parça-parça olub. Əbədi sakinlərini gözləyir. Qarabağım, bəxti qara gəlmiş qara dağım! 24 bahar yola saldın. Yas içində, dərd içində. Toylu-büsatlı günlərin üçün burnunun ucu göynəyir. Şəhidlərin yadından çıxmır. Xocalıda su sonası kimi qızların, gəlinlərin əsir düşdü. Qeyrətin tapdalandı. Dərd səni əldən salıb, bilirəm. Viranə qalmış yurd yerləri yayın istisində də soyuqdan donur. Bu bahar da məzarlıqlarda uyuyanların məzarı təmizlənmədi. 

Qeyrətinə sığışdıra bilmədi rahat həyat yaşamağı. Torpaq tapdalanırdı. O, ordunun içində olmağı  seçdi. Ağır kamerası ilə döyüş bölgələrini qarış-qarış gəzdi. Ən qaynar nöqtələrdən səsi gəldi. Döyüşçülərə ruh verdi. Düşməni rəzil etdi. Xocalı faciəsini əlləri ilə lentə aldı, özündən sonra bir tarix qoydu. Əfsus ki, məkirli düşmən onun da ömrünə son qoydu. Snayperlə onu da hədəfə aldı. Amma düşünmədi ki, Çingiz şəhidlik zirvəsində ən yüksək mərtəbəyə qalxdı. O şəhid olsa da, onun ruhu əbədi olaraq Azərbaycanla qaldı. O şəhid olsa da onun ruhu Azərbaycan ərazisində gəzir. Gündə neçə yol, lənətlənmiş erməni dığalarının üzünə tüpürür.

Tarixdə ən böyük terrorçu, şərəfsiz, alçaq, arvadlarını öz əlləri ilə başqasına satan xalq erməni xalqı deyilmi?!       

Azərbaycan xalqının Nəbisi, Koroğlusu, Babəki, Cavanşiri, Həzisi, onlara arxa çıxan Tomrisi, Həcəri, Nigarı, Natavanı olub. Döyüşəndə də kişi kimi döyüşüblər. Andranik kimi başına quldur dəstəsi toplamayıblar.

Ot kökü üstə bitir, namərddən namərd, mərd kişidən mərd törəyir. Erməni namərdləri heç vaxt sağalmayacaq. Çünki onların qanı zəhərlənib. O qanı təmizləmək üçün ancaq bir çıxış yolu var: Bu milləti yer üzündən birdəfəlik məhv etmək. Bəlkə o zaman terrorçu qruplardan biri azalar və minlərlə insanın zərər çəkdiyi virus bir az təmizlənmiş olar. Nə qədər ki, yer üzündə belə viruslara yoluxanlar var, o qədər də  sağlamlara rahatlıq yoxdur.  

Azərbaycanın ayrılmaz bir parçası olan Qarabağ süquta uğradı. Həm də silah gücünə, top gücünə, mərmi gücünə, muzdlu hazırlanmış döyüşçülər tərəfindən.     

Cəbrayıl rayonu da işğal olundu. O rayonun qeyrət simvolu olan oğulları var. Silah qabağında yalın əllə nə etmək olardı axı?! Amma silaha sarılmaqı öyrənmək istəyənlər, torpağın müdafiəsinə qalxanlar çox idi. Onlardan biri də Ramil Səfərov idi. Mərd və çevik. Məqsədi oxumaq, düşmən qabağına bir zabit olaraq çıxmaq idi. Böyük arzularla C.Naxçıvanski adına hərbi məktəbə qəbul oldu. İlk aylardan məktəbdə müəllim və zabitlərin hörmətini qazandı. Nümunəvi oxuduquna görə onu, təhsilini davam etmək üçün Türkiyə hərbi məktəbinə göndərilir. Oranı bitirdikdən sonra Türkiyə Hərbi Akademiyasına daxil olur. Ali məktəbi müvəffəqiyyətlə başa vurduqdan sonra bir il təlim keçir. Savadlı və ağıllı bir zabit olaraq vətənə dönür.

Vətən Ramili güclü bir zabit kimi bağrına basdı. Ona böyük etimad göstərdi. Savadı, ağlı hamını heyran qoymuşdu. Dövlət ona bir daha etimad göstərərək Macarıstana xarici dil öyrənməyə göndərir. Ramil dövlət tərəfindən ona göstərilən etimadı doğrultmaq üçün Macarıstana yola düşür. Onun təlatümlü həyatı Macarıstanda başlayır.    

Gənc zabit bu peşəyə dərindən bağlanmışdı. Vətən sevgisi bütün sevgilərin ən alisi idi. On ildən artıq vətəndən kənarda keçən Türkiyə həyatı ona çox şeylər öyrətmişdi. Bu müddət ərzində Vətən üçün çox darıxmışdı, Vətənə dönəcəyi günü səbrsizlikdə gözləmişdi. Atası, anası gözlərinin önündən getməmişdi. Artıq doğmaların arasında idi. Bu qədər illərini Vətəndən kənarda keçirmişdi. Bir kurs alıb qayıtmaq onun üçün nə idi ki! Bilirdi ki, dil öyrənmək onun gələcək işlərinə daha geniş yol açacaq. Amma Ramilin saf düşüncələrini bir erməni dığası ürəyində qoydu. 

Erməni dığası da dil öyrənmək üçün Macarıstana göndərilmişdi. Nə öyrənirsə öyrənsin, fərq etməz, qanı zəhərlənmiş insandan kimsəyə xeyir gəlməz. Bu dığaların yaxşısını əliçıraqlı gəzsən belə tapa bilmərsən. Qaldı ki, Qurgen Marqaryan ola. Biz azərbaycanlıların respublikası Azərbaycandır. Canla qurtarır. Elə düşmən də gündə neçə yol can deyir Azərbaycana. Amma bir millətin ki, elliklə soyadının sonu yan ola, ondan xeyir gəlməz. Çünki paxıllıqdan yana-yana qalıblar. Qurgen də Ramili görəndən sonra onda olan gözəlliyə, boy-buxuna, elmə, vətənpərvərliyə yana-yana qaldı. Məkirli düşmən qanı daşıyan Qurgen Marqaryan atmacaları ilə özünü kişi göstərmək istədi. Əvvəl havaya sozlər atmağa başladı, sonra isə bayrağımızı təhqir etdi. Bayrağımızın təhqir olmasına dözmədi, Ramil. Əvvəllər neçə dəfə xəbərdarlıq etməsinə baxmayaraq, Qurgen bundan nəticə çıxarmadı. Belə hərəkətlər Ramili çilədən çıxardı. Bıçaq sümüyə dayanmışdı. Gözləri qabağında Cəbrayıl rayonunun qaçqın düşdüyü günlər canlandı. Artıq səbrə hakim olmaqın vaxtı bitmişdi. Dil öyrənməyə gələn özündən razı olan dığanın dilini kəsməyin vaxtı çatmışdı. 

Bayrağıma, Vətənimə, torpağıma xor baxanın başını bədənindən ayıraram, - dedi və dediyini də etdi. Bu addımı atarkən, o, gözlərinin qabağında Qarabağ müsibətlərini canlandırdı, 20 Yanvarı xatırladı, 26 Fevral Xocalı soynrımını yadına saldı. Sonra Qurgenin layiqli cavabını verdi. Bu xəbər bütün dünyaya səs saldı. Bütün dünya azərbaycanlıları onunla fəxr etdi. 

Amma bir insan ömrü bütün bunlara necə tab gətirə bilərdi. Bunlara tablaşmaq üçün gərək Ramil olmağı bacarasan. Doğulduğu torpağı əsirlikdə olan insan əlini qana bulayar, eli, milləti tapdanmış insan bu addımı ata bilər, millətinin, qız-gəlinin namusu tapdanmış qeyrətli bir oğul Qurgen kimisinin başını bədənindən ayıra bilər.

Ramil bu şərəfli addımı atdı, amma özü ömürlük həbsə məruz qaldı. Ömrünün səkkiz il yarımını tək kameralı dəmir barmaqlıqlar arasında keçirdi. Əyilmədi, sınmadı, məğrur dayandı. Dovlətimizin qayğısı  nəticəsində bir gün vətənə döndü. Xalq onu Azərbaycan bayrağı ilə qarşıladı. Çiyninə Azərbaycan bayrağını saldılar. Vətən zabit oğlunun qeyrətli hünərinə alqış dedi: Əhd olunmuş neçə-neçə qurbanlar kəsildi. 

Biz rəhimli xalqıq. Amma qonşu bildiyimiz ermənilər zaman-zaman soyqrımlar törədib. Bu soyqrımların təkrar-təkrar təzələnməsinə yeni terrorçu addımı atıb. 

1994-cü ilin may ayından imzalanan atəşkəs hər gün düşmən tərəfindən pozulur. Yenə əsgərlərimiz şəhid olurlar. Bunu çoxları bağışlaya bilmir. Düşmənə qarşı olan nifrət onları rahat buraxmır. Çingiz Mustafayev, Ramil Səfərov bu günün gənclərinə məktəbdir. Bu məktəbdən sağlam dərs alan gənclər qəhrəman olurlar. Belə gənclərdən biri də Biləsuvar rayonunun Əliabad kəndində dünyaya gələn Mübariz İbrahimovdur. O da hərbi xidmətdə oldu. Amma rahatlıq tapa bilmədi. Gizirlik peşəsini seçdi. Qarabağlı olmasa da bütöv Azərbaycanı doğma bildi. Qarabağın erməni tapdağında olmasına dözə bilmədi. Dözüm deməklə rahatlanmaq olmur. Axı onun adı Mübarizdir. Mübarizin yolu mübarizədən keçməli idi. Qəlbində cızdığı mübarizə proqramını bir gün həyata keçirdi. Elə bir gecə yaşadı ki, min aya dəyən. Ölmədi, ölümsüzliyə qovuşdu. 

Azərbaycanın mərd oğulları çoxdur. Amma onlarda mərhəmət hissi nə qədər güclü olsa da, Vətən hissi ondan da güclüdür.